Uzatmalı Sevgilim

3. uzatma yılında olunca tadı kaçan eylem haline geldi artık. 1 yıl uzatmak mazur görülebilir. Hani dersin bi daha mı okucaz, bi daha mı yaşıcaz üniversite hayatını, özgürlüğünü, rahatlığını filan. 2. yıl bile mazur görülsün hadi. Görülmez ama. 2. yılda da en azından konuşacak, muhabbet edecek arkadaşlar kalmıştı.

Geldik 3. yıla. En acısı da bu ve bundan sonraki seneler işte. Bugün ilk kez okula gittim bu dönem. Kendi dönemimden kimse kalmadı artık. Taha kalmış olsa yeterdi bana. Ama o da bitirdi geçen dönem. Konuşacak bir adam bile yok okulda artık. Dersi beklerken tek başımaydım, derste bi köşede tek başıma oturdum. Dersten çıktım kantine indim. Eskiden kantindeki masaların yarısı tanıdık olurdu birine çökerdik. Şimdi bir tane bile yok o tanıdıklardan o masalarda. Ve tek başıma oturabilmek için bile boş bir masa bulamadım. Evin yolunu tuttum çaresiz. Hissedilenler iyi şeyler değil şüphesiz ki.

Artık iyice sıkıcı hale geldi okul. Haftada tek bir derse gireceğim için şanslıyım en azından. Bunları daha az yaşayacağım.

Bakıyorum etrafa. Okula bu sene gelenler 92 doğumlu. Bebeler mebeler filan diye geçiriyosun ya içinden. 6 sene önce biz de o bebelerdendik. Uzatmaları görünce oha o kadar da nasıl uzatmışlar ki derdik.

6 sene ne çabuk geçti. 7. yıla başladık. 8'i görmesem bari artık. Eşşek değilsem görmem. Bu sene sonunda anlayacağız bakalım.

Bu sene bitiyo mu diye soranlara verdiğim yanıt gibi? "Eşşek değilim ya? Bitiririm heralde."