Askerlik #1 Veda

Askere gelmeden önce evdeki son gecemde sanki bir daha o eve geri dönemeyecekmiş gibi hissediyordum. Biliyorum saçma ama öyleydi. O son geceyi hiç uyumadan geçirdim. Saatler ilerledikçe eve dönemeyecekmişim hissi daha da yoğunlaştı. Bir nevi idam saati belli olan bir mahkumun son saatlerini yaşaması gibi. Onlarca kişiden askerlikle alakalı duyduğum yüzlerce farklı şeyin etkisiydi bu heralde. Biraz da benim ara sıra gelen bohemlerin sonucu. En biraz da, sağlık durumu son aylarda kötüye giden anneannemin elini öperek veda ederken " ben belki bi daha göremem oğlum seni" demesinin etkisiydi. Birçok şey mideme bıçak gibi saplandı o son gece. Annem ve kardeşlerimle yaptığım o son kahvaltıda tek bir lokma yiyemedim.

Evden çıkıp otogara gitmek için servis beklerken, annemin kendini daha fazla tutamayıp ağlaması ikinci darbeydi. Annemin saklamaya çalıştığı gözyaşları, benim içimi yakıyordu. Hayatımda ilk kez bir yere yolculuğa çıkarken peşimden ağlayan kişiyle beraber ağladım ben de; "n'olur ağlama annem" derken hıçkırıkların arasında.

O son gecede ve sabahta şunu bir kez daha kesin olarak anlar insan: Annenin bir damla gözyaşının akmaması için bile yaşamalısın bu dünyada. Ve annenin ağlamasını engellemelisin hep. İnsan kendinden defalarca ümidi kesmişken, vazgeçmişken kendinden, bir sürü yanlış yapmışken bile annesi sonuna kadar güvenir, inanır evladına. Sen ne yaparsan yap,herşeyden vazgeçmiş ol, o senden yine de vazgeçmez.

26.12.2011