Mazeretim Var Asabiyim Ben

Gece 2 saat uyuyabilmişim. Sabahın 5 buçuğunda kalkıp işe gitmişim. İşte sabah 7'den akşam 7'ye kadar geçen 12 saatlik sürecin 10 saatinde ya yürümüş ya da ayakta durmuşum. İş dönüşünde de salak aklıma hizmet okulun şenliklerindeki konsere geldim.

Buraya kadar olanlar normal gelişenlerdi. Şenlik alanındaki arkadaşlarımı bulmak için o yorgunlukla 1 buçuk saat etrafta dolanıp durmam beni iyice sinirlendirdi. (Son 1-2 aydır zaten eskisine göre çok daha kolay sinirlenen, tahammülsüz, insanlara karşı öfke duyar bir hale geldim. Bunun öncesinde tanıyabileceğiniz en sakin insanlar arasındaydım belki de.) Sinirlenmekte haklıydım mazeretlerim vardı. Ben gelip konseri oturup, dinlenerek dinlemeyi hayal ediyordum halbuki. Kalabalık da sevmediğim ortamlardan zaten. Tekrar anladım ki benden geçmiş artık bu işler. Ele güne karşı ilan ediyorum.

Yalnızlar garında gibiydim o akşam.Yalnızlık ömür boyu değil mi hem? Sinirliliğim bi yandan, aklımın başka yerde olması bi yandan.

Benim hala umudum var diyemiyorum artık. Ne yaptım ettimse olduramadım çünkü. Mecburen yaşamaya devam ediyorum. İlerde neler olacak ben bilemiyorum. Ne bileyim ben. Bu karışık kafayla ne bileyim ben!

Bu hayattan çok vurgun yedim. Hem inandıklarımdan, hem takdiri ilahi. Gözyaşlarım bitmedi tabi ki daha. Tam ortasındayım bile diyemiyorum yolumun. Nüfus kağıdında yazanlardan daha da çok uzun zaman geçti sanki ömrümden. Ali Desidero kadar rahat olabilseydim. Inının çekseydim yok yere.

Amaçsız bi yazıydı işte. Boş yere okudunuz.