İsmail Abi

 

Mahallenin delisidir. Hepimizin mahallesinde en az bir adet olan delilerden. Hani yüzüne bakmadığımız, alay ettiğimiz, gülüp eğlenmek için kullandığımız delilerden. Hiçbirimizin kendisiyle arkadaşlık kurma gibi bi gayesinin olmadığı, abuk sabuk şeyler söyleyip, söylettirdiğimiz sonra da "haauuhhahhah deli yaauv bu" diye gülüp geçtiğimiz delilerden. Mahallede yüzüne bakmadığımız, baktığımızda da alay edip durduğumuz bu adam bir dizide biraz daha sempatik, az biraz akıllı deli bir karakter olarak karşımıza çıkınca "abim, ismail abim, sen üzülme, canını yerim" ikiyüzlülüğü, yavşaklığına büründük hepimiz. bi ismail abimiz olsa diye ağıtlar yaktık. Vardı işte hepimizin mahallesinde bi ismail abi. Hangimiz yüzümüzü çevirdik ona, hangimiz dinledik, hangimiz gözlerinin içine baktık? Hangimiz gerçekten tanımak istedik mahallemizdeki İsmail Abi'yi? Mahallenin delisi diye kendimizi eğlendirmek; onu tanımaktan, onunla arkadaş olmaktan daha kolaydı. Ve biz yine kolay olanı seçtik.

Neden Gitti?

Bi darlık geldi gece vakti. Bu sahneye rastladığımdan mı bilmiyorum. Daraldığımdan mı bu sahneye denk geldim, bu sahneye denk geldiğim için mi daraldım. Bilmiyorum.

Sanki buram çok acıyo gibi oldu.. Bu acı geçiyo mu?

Mafettin beni be İsmail abi.

Ben güçlü olmak istemiyorum ki. Ben seni istiyorum.

1 gün sonra ekleme:

Alternatif olarak; ben güçlü olmak istemiyom. Ben künefeyi istiyom. Valla hacı çok canım çekti. Hadi künefe yiyelim. Yemin ediyom, valla bak. Nam nam nam yeriz 4'er tane.

Leyla ile Mecnun

25 yaşındayım, hayatımda ilk kez bir diziyi(yabancı dahil) böylesine takip ediyorum ve böylesine müptelasıyım.

Yeni sezon bu akşam başlıyor. Ara verilen bu süreçte diziyi izlemeyen 3-4 arkadaşıma daha izlettim. Ben dizideki geyikleri yaparken onların anlamaması da olmuyor tabi haliyle. İkisiyle beraber tekrar izledim tüm bölümleri. Sanırım her bölümünü en az 6-7'şer kez izlemiş bulunuyorum. İzledikçe arada kaçırmış olduğum ufak detayların olduğunu farkediyorum ya işte. O an bambaşka bir keyif anı.

Gecikmiş de olsa Leyla ile Mecnun yazısını da yazma zamanı da gelmiş bulunuyor artık. Hala izlememiş olan varsa ıslak sopayla döverim!

Son bölümlerdeki sahneleriyle gözlerden yaş da getirdi bu dizi. Hem böylesine komik olmasının, hem de ağlatabilmesinin sırrı nerede peki? Tabi ki samimiyetinde.

Kemal Sunal Balalayka'yı çekmeye giderken; "senelerce daha zor olanı yaptım, insanları güldürdüm, bu kez ağlatmaya gidiyorum" demişti. Fakat filmi çekememiş ve çok daha fazla ağlatmıştı bizleri. İşte bu dizi her ikisini birden öyle güzel yaptı ki. Bunu yaparken öyle samimiydiler ki. Sanki bizim aramızda yaşıyor gibiydiler, bizim mahalleden gibi. Her an her yerde İsmail Abi'yi görecekmiş gibi tetikte duruyor ve "Hooooooooooooop" diye karşılık verecekmiş gibi içimizde tutuyoruz. Kamil'in bile en yakın arkadaşı olmaya razıyım ben, gerçekten o mahalle olsa, ben de orada yaşasam. Evet bazen ağzımdan çıkanla kulağımın duyduğunun tuttuğunu ben hiç görmeyebiliyorum.

Diziyi izlemeye başladıktan bir süre sonra İskender Abi'nin motorlu taşıtlarla olan ilişkisini ben cep telefonlarıyla yaşamaya başladım. Önce sesim karşıya gitmemeye başladı, sürmeli kapağı olan telefon; kapağını kapattığımda ekranı da geri dönmemek üzere siyah ekran verdi. Mavi ekran verseydi iyiydi de, mavi ekran vermeyince kötü oldu. Başka bir telefon edindim arkadaşımdan, bu kez de gelen mesajlar abuk subuk şekilde görünmeye başladı. Okunmuyor ve anlaşılmıyor. Yaktın beni İskender Abi. Allah'tan telefonla fazla işi olan bi adam değilim.

Burak Aksak; bu dizinin senaristi olman zaten başlı başına çok güzel bir olay. Ama bir de şu var ki; 6. bölümde Mecnun'a söylettiğin "O neymiş öyle ben sabah kahve içmeden uyanamam filan, çay içmeden kendine gelir mi insan ya?" repliği kendi düşüncelerinse eğer, sen var ya bambaşka güzellikte bi adamsın. Zaten diziyi izlerken bir çok sahnede kendimi izler gibi oluyorum. Arada da bu küçük detaylar tuzu biberi oluyor.

Leyla ile Mecnun sevmeyen bizden değildir!