Mar Adentro

-Nasıl bu kadar gülümseyebiliyorsun Ramon?

-Kaçıp gidemiyorsan ve kesin bir biçimde başkalarına bağımlıysan gülerek ağlamayı öğreniyorsun.

Sevgili Julia. Gené bana, davamı bir avukatın üstlenmek istediğini söylediğinde, kararımı etkileyen bir şeyler oldu. Avukatın da amansız bir hastalığa yakalanmış olduğunu anlamıştım. Düşündüm ki yalnızca o durumdaki biri gerçekten hislerimi anlayabilir, ve cehennemimi paylaşabilirdi. Şimdi anladım ki, karşına senin gibi birileri çıktığı zaman, o cehennem, yaşamaya değebilir. Onlarla bir sigarayı paylaşmış olmak, bunu yaşamaya değebilir. Ya da, şu an yaptığım gibi, onları, bazı aptalca şeyler yazarak da olsa, kucaklamak..

Ve hazır aptalca şeylerden bahsetmişken, yakında gelip bana yardım elini uzatacağın umuduyla, yazdığım şeyler üzerinde bazı düzenlemeler yapıyorum. Şimdilik, yeğenim Javi onları bilgisayarına kopyalayarak bana yardım ediyor. Bunun dışında, hayat aynı şekilde devam ediyor, biliyorsun.

Manuela bütün bir ayı, beni sarmalayarak geçirdi. Böylece önümüzdeki yıl hastalıklar beni savunmasız yakalayamayacak. Javi, büyükbabasıyla dalaşmayı sürdürüyor ve ben de onlar birlikte daha fazla zaman geçirsinler diye bazen ufak tefek işler uyduruyorum.

Bu ay bazı arkadaşlar ziyarete geldi. Bir kısmı bunu 25 yıldır yapıyor. Ve bu beni her seferinde şaşırtıyor. Bana kendi hikayelerini anlatmaktan keyif alıyorlar.

Rosa'yı hatırlıyor musun? Konserve fabrikasındaki kız. Sanırım burayı bir çeşit sığınak gibi görüyor. Bir gün elbiselerimi değiştirmede Manuela'ya yardımetmek istedi ve bu bir münakaşayla sonuçlandı.

Bir kez daha emin oldum ki, hep birilerine bağımlı olduğunuz zaman, mahremiyet diye bir şey kalmıyor. Evet. Sen buradaki varlığınla beni mutlu edinceye kadar, küçük krallığımın düzenini muhafaza edebilmeyi umuyorum.

Kucak dolusu sevgilerimle...



Sevgili Ramon...Lütfen mektubunu yanıtlamakta bu kadar geciktiğim için beni affet. Ama doktorlar, bilgisayar kullanımımı, ve genel olarak da, bacaklarımı kullanmadan yapacağım tüm aktivitelerimi sınırladılar. Yeniden yürüyeceğimin garantisini veriyorlar ama davana devam etmemem gerektiğini söylüyorlar.

Fizyoterapi odasında kocaman bir pencere var. Bazen, oradan atladığımı ve senin gibi, Barcelona üzerinden uçtuğumu hayal ediyorum. Denize varıyorum ve yalnızca o sonsuz ufuk çizgisini görebildiğim yere kadar, uçmaya devam ediyorum. Ve bir düşün, ne kadar aptalım, sen de Corunna'dan aynı şeyi yaparsan, tekrar dünyayı dolaşabileceğini ve sonunda gezegenin bir yerlerinde birbirimizi bulacağımızı varsayıyorum. Özgürlükten ve mahremiyetten yoksunluk konusunda seninle aynı durumdayım. Bu konuda sabırlı olmaya çalışıyorum, en çok da büyük bir özveriyle benimle ilgilenen kocam için. Ama bir yandan da, bu tembelliğe alışmaya çalışıyorum. Bana verilenlere yalnızca minnattar olabilirim, çünkü bunları kabul etmekten başka çarem yok. Umarım birkaç ay içinde seni görebilirim. Ve böylece sana kitabında yardım etme sözümü tutabilirim. O zamana kadar, teşekkürlerimi ve kucak dolusu sevgilerimi kabul et.

Ramon'un yeğeninin arabanın kapısını çaresizlik içinde kapattığı ve sonra arabanın peşinden koştuğu sahne. Nasıl ağlatmasındı.